چون من ز همه عالم ترسا بچه ای دارم

تا زلف چو زنارش دیدم به کنار مه

تا از شکن زلفش شد کشف مرا صد سر

هر لحظه به رغم من در زلف دهد تابی

چون از سر هر مویش صد فتنه فرو بارد

آن رفت که می آمد از دست مرا کاری

هر شب ز فراق او چون شمع همی سوزم

گفتم به جز از عشوه چیزی نفروشی تو

نه در صف درویشی شایستهٔ آن ماهم

نه مرد مناجاتم نه رند خراباتم

نه مؤمن توحیدم نه مشرک تقلیدم

از بس که چو کرم قز بر خویش تنم پرده

از زحمت عطارم بندی است قوی در ره