دل رفت وز جان خبر ندارم

گرچه شده ام چو موی بی او

همچون گویم که در ره او

هم بی خبرم ز کار هر دم

راه است بدو ز ذره ذره

خورشید همه جهان گرفته است

چندان که روم به نیستی در

فریاد که زیر پرده مردم

گرچه همه چیزها بدیدم

زان چیز که اصل چیزها اوست

دردا که شدم به خاک و در دست

فی الجمله نصیبه ای که بایست

افسانهٔ عشق او شدم من

با این همه ناامیدی عشق

سیمرغ جهانم و چو عطار