آن در که بسته باید تا چند باز دارم

با هر که از حقیقت رمزی دمی بگویم

تا لاجرم به مردی با پاره پاره جانی

چون این جهان و آن یک با صد جهان دیگر

چیزی برفت از من و اینجا نماند چیزی

جانی که داشتم من، شد محو عشق جانان

نی نی اگر چو شمعی این دم زدم ز گرمی

چون عز و ناز ختم است بر تو همیشه دایم

کارم فتاد و از من تو فارغی به غایت

از بس که بی نیازی است آنجا که حضرت توست

شوریدهٔ جهانم چون قربت تو جویم

بازی اگر نشیند بر دوش من نگیرم

من شمع جمع عشقم نه جان به تن بمانده

لاف ای فرید کم زن زیرا که در ره او