عشق بالای کفر و دین دیدم

کفر و دین و شک و یقین گر هست

چون گذشتم ز عقل صد عالم

هرچه هستند سد راه خودند

فانی محض گرد تا برهی

چون من اندر صفات افتادم

هر صفت را که محو می کردم

جان خود را چو از صفات گذشت

خرمن من چو سوخت زان دریا

گفتی آن بحر بی نهایت را

چون گذر کردم از چنان بحری

حلقه ای یافتم دو عالم را

آخر الامر زیر پردهٔ غیب

آسمان را که حلقهٔ در اوست

بر رخ او که عکس اوست دو کون

نقش های دو کون را زان زلف

هستی خویش پیش آن خورشید

دامنش چون به دست بگرفتم

هر که او سر این حدیث شناخت

جان عطار را نخستین گام