ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم

چون کرم پیله، عشق تنیدم به خویش بر

دیگر که داندم چو من از خود برآمدم

چون در دل آمدم آنچه زبان لال گشت از آن

مرده چگونه بر سر دریا فتد ز قعر

مرغی بدم ز عالم غیبی برآمده

چون بر نتافت هر دو جهان بار جان من

عطار چند گویی ازین گفت توبه کن