بر درد تو دل از آن نهادم

از مال جهانم نیم جان بود

از در سرشک و گوهر اشک

هر روز هزار بار خود را

از بوته چو پا برون گرفتم

آن سر که ببند کس نیاید

شوریده به شهر در فتادم

کز یک دم خویش هفت دوزخ

بس شب که در اشتیاق رویت

بس روز که دل کباب کردم

سودای تو سر چو بر نمی تافت

چه سود که بی تو بر من آمد

صد ساله ذخیرهٔ ملامت

صد لقمهٔ زهر در دهانم

هر فکر که از لب تو کردم

عطار به جان رسیده را مهر