دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم

زین چنین دریا که گرد من درآمد از سرشک

موج این دریا چرا فوق الثریا نگذرد

در چنین بحری نیارم کرد عزم آشنا

یعلم الله گر به عمر خویش از بی قوتی

شرم دارم کز گریبان سر برآرم خشک مو

با چنین تردامنی بس ایمنم از خشک سال

هفت دریا را زکوة از بحر چشم من گشاد

صد بیابان را که خشکی از لب خشکم گرفت

در تعجب مانده ام از قطره های چشم خویش

ای عجب هر قطره اشکم که بگشادم ز هم

مد و جزر و قطره و دریا به هم هر دو یک است

از کنار بحر اخضر دیده ام وز خون خویش

مردم آبی چشمم را درین دریای اشک

کی نماید آب رویم در چنین دریا که من

منت ایزد را که این دریا اگر آبم ببرد

اندرین دریای خون هر قطرهٔ خونین که هست

خواستم تا ره برم بر روی آن دریای خون

دل که دارد تا بگردد گرد این دریا که من

گر درین دریا کسی کشتی امید افکند

سینهٔ گردون که موجش آتشی زد زآفتاب

گرچه دریای فلک را گوهر بسیار هست

زانکه این دریا ز دل می خیزد آن دریا ز خون

تا دلم بر روی دریا خون معنی گسترد