96
غزل شمارهٔ ۴۶۷
از می عشق تو مست افتاده ام
بر درت چون خاک پست افتاده ام
مستیم را نیست هشیاری پدید
کز نخستین روز مست افتاده ام
در خرابات خراب عاشقی
عاشق و دردی پرست افتاده ام
توبه من چون بود هرگز درست
کز ملامت در شکست افتاده ام
نیستی من ز هستی من است
نیستم زیرا که هست افتاده ام
می تپم چون ماهیی دانی چرا
زانکه از دریا به شست افتاده ام
بی خودم کن ساقیا بگشای دست
زانکه در خود پای بست افتاده ام
دست دور از روی چون ماهت که من
دورم از رویت ز دست افتاده ام
این زمان عطار و یک نصفی شراب
کز زمان در نصف شست افتاده ام