فتنهٔ زلف دلربای توام

نیست چون زلف تو سر خویشم

جز هوای توام نمی سازد

گر غباری است از منت زآن است

تا کنارم ز اشک دریا شد

چون به صد وجه تو بلای منی

از همه فارغم که در دو جهان

بس بود از دو عالم این ملکم

از وجود فرید سیر شدم