صبح بر افراخت علم ای غلام

خیز که بشکفت گل و یاسمین

باده خوریم و ز جهان بگذریم

بس که بریزد گل نازک ز باد

زین گذران عمر چه نازیم ما

پس چو چنین است یقین عمر خویش

این همه خود بگذرد و جان و دل

وقت درآمد که به پشتی تو

آب نجوییم ز خضر ای پسر

در نگر و خلق جهان را ببین

چون همه در معرض محو آمدند

خود تو یقین دان که نیرزد ز مرگ

عاقبت الامر چو مرگ است راه

پس غم عطار درین وقت گل