لعل گلرنگت شکربار آمدست

گو لبت بر من جهان بفروش ازانک

پاره دل زانم که در دل دوختن

دل نمی بینم مگر چون هر دلی

پستهٔ شورت نمک دارد بسی

نی خطا گفتم ز شیرینی که هست

چشمهٔ نور است روی او ولیک

زان شکر لب شور در عالم فتاد

چشمه نوشش که چشم سوز نیست

عاشقا روی چو ماه او نگر

دست بر سر پیش رویش آفتاب

بر همه عالم ستم کردست او

آری آری روشن است این همچو روز

خون جان ماست آن خون نی شفق

آنچه در صد سال قسم خلق نیست