عقل کجا پی برد شیوهٔ سودای عشق

عقل تو چون قطره ای است مانده ز دریا جدا

خاطر خیاط عقل گرچه بسی بخیه زد

گر ز خود و هر دو کون پاک تبرا کنی

ور سر مویی ز تو با تو بماند به هم

عشق چو کار دل است دیدهٔ دل باز کن

دوش درآمد به جان دمدمهٔ عشق او

جان چو قدم در نهاد تا که همی چشم زد

چون اثر او نماند محو شد اجزای او

هست درین بادیه جملهٔ جانها چو ابر

تا دل عطار یافت پرتو این آفتاب