ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس

دلی که آب وصالش به جوی بود روان

چو لاله زار رخت شد ز چشم من بیرون

چو گل شکفته بدم پیش ازین ز شادی وصل

ز دور چرخ خروش و ز بخت بد فریاد

چه گویم از غم عهد جهان که تا که جهانست

اگر جهان جفاپیشه را وفا بودی

دلت که گلشن تحقیق بود ای عطار