بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش

از بس که سر زلفش در خون دل من شد

چون مشک و جگر دید او در ناک دهی آمد

ای کاش چو دل برد او بارش دهدی باری

جانا چو دلم دارد درد از سر زلف تو

بردی دلم و پایش بستی به سر زلفت

تا بو که به دست آرم یک ذره وصال تو

چون نیست وصالت را در کون خریداری