آنکه سر دارد کلاهت نرسدش

هر که پست بارگاه فقر نیست

هر که در خود ماند چون گردون بسی

تا نباشد همچو یوسف خواجه ای

تا کسی دارد به یک ذره پناه

عرش اگر کرسی نهد در زیر پای

گرچه سر در عرش ساید آفتاب

نیم ترک چرخ در سر گشت از آنک

تا کسی نشکست کلی قلب نفس

تا نسوزد جملهٔ شب شمع زار

تا کسی بر سر نگردد چون فلک

تا کسی جان ندهد از درد خمار

گر نشد عطار یکتا همچو موی