بیچاره دلم که نرگس مستش

از شوق رخش چو مست شد چشمش

دست آویزی شگرف می بینم

خورشید که دست برد در خوبی

چون ماه که رخش حسن می تازد

صد جان باید به هر دمم تا من

جانا دل من که مرغ دام توست

عقلی که گره گشای خلق آمد

عطار به تحفه گر فرستد جان