در میان جماعتی اوباش

همه دردی کش و همه قلاش

که جهان خواه باش و خواه مباش

تا به دام اوفتاده عقل معاش

که سپهرت نمی دهد خشخاش

که تویی صحن سینه را فراش

ور زبان تو هست گوهر پاش

زانچه بنگاشت در ازل نقاش

آفتاب است روح یا خفاش

بر سر فرش شمع همچو فراش

بجهد بیست رش ز بیم رشاش

نشود پخته گر نهی در داش

که کند سوی خود همیشه تراش

که نترسد ز مردگان نباش

که ندارم ز خرده هیچ قماش

کفر دارد نهفته، ایمان فاش

از چه قومم بدانمی ای کاش

تا قدم درنهی درین ره باش