ای شیوهٔ تو کرشمه و ناز

بستی در دیده از جهانم

ای جان تو در اشتیاق می سوز

تا روز وصال در شب هجر

در باز به عشق هرچه داری

پیمانهٔ هر دو کون درکش

ای باز چو صید کون کردی

ای نوپر آشیان علوی

گردون خرفی است بس زبون گیر

بر مرکب روح گرد راکب

چون غمزده قصهٔ غم خویش

در مجلس کم زنان قدح نوش

مقراض اجل گرت برد سر

خون خوار زمین گرت خورد خون

چون جوهر فرد باش یعنی

تا کی چون مقلدان غافل

تا جان ندهی تو همچو عطار