گفتم اندر محنت و خواری مرا

بعد از آن معلوم من شد کان حدیث

از می عشقت چنان مستم که نیست

گر به غارت می بری دل باک نیست

از تو نتوانم که فریاد آورم

گر بنالم زیر بار عشق تو

گر زمن بیزار گردد هرچه هست

از من بیچاره بیزاری مکن

گفته بودی کاخرت یاری دهم

پرده بردار و دل من شاد کن

چبود از بهر سگان کوی خویش

مدتی خون خوردم و راهم نبود

نی غلط گفتم که دل خاکی شدی

مانع خود هم منم در راه خویش