اشک ریز آمدم چو ابر بهار

توبهٔ من درست نیست خموش

جام درده پیاپی ای ساقی

تا که جامی تهی کنم در عشق

در ره عشق چون فلک هر روز

منم و دردیی و درد دلی

سر فرو برده ای درین گلخن

درس عشاق گفته در بن دیر

فانی و باقیم و هیچ و همه

ساقیا گر برآرم از دل دم

بادهٔ ما ز جام دیگر ده

موضع عاشقان بی سر و بن

گر برآرند یک نفس بی دوست

ما همه کشتگان این راهیم

مست عشقیم و روی آورده

زاد ما مانده مرکب افتاده

بی نهایت رهی که هر ساعت

چون بدین ره بسی فرو رفتیم

گه به پهلوی عجز می گشتیم

آخر از گوشه ای منادی خاست

آنچه جستید در گلیم شماست

این چنین وادیی به پای تو نیست