الا ای زاهدان دین دلی بیدار بنمایید

ز دعوی هیچ نگشاید اگر مردید اندر دین

هزاران مرد دعوی دار بنماییم از مسجد

من اندر یک زمان صد مست از خمار بنمودم

خرابی را که دعوی اناالحق کرد از مستی

اگر صد خون بود ما را نخواهیم آن ز کس هرگز

خراباتی است پر رندان دعوی دار دردی کش

من این رندان مفلس را همه عاشق همی بینم

به زیر خرقهٔ تزویر زنار مغان تا کی

چو عیاران بی جامه میان جمع درویشان

ز نام و ننگ و زرق و فن نخیزد جز نگونساری

کنون چون توبه کردم من ز بد نامی و بد کاری

مرا در وادی حیرت چرا دارید سرگردان

شما عمری درین وادی به تک رفتید روز و شب

چه گویم جمله را در پیش راهی بس خطرناک است

چنین بی آلت و بی دل قدم نتوان زدن در ره

به رنج آید چنان گنجی به دست و خود که یابد آن

درین ره با دلی پر خون به صد حیرت فروماندم