79
غزل شمارهٔ ۳۶۶
رخت را ماه نایب می نماید
خطت را مشک کاتب می نماید
رخت سلطان حسن یک سوار است
که دو ابروش حاجب می نماید
رخت را صبح صادق کس ندیده است
اگرچه صد عجایب می نماید
چو در عشق صادق نیست یک تن
همیشه صبح کاذب می نماید
ندانم تا چو رویت آفتابی
مشارق یا مغارب می نماید
چو زلفت نیز زناری به صد سال
نه رهبان و نه راهب می نماید
چه شیوه دارد آخر غمزهٔ تو
که خون ریزیش واجب می نماید
ز دیوان جهان هر روز صد خونش
چنین دانم که راتب می نماید
عجب برجی است درج دلستانت
که دو رسته کواکب می نماید
ز عشقت چون کنم توبه که از عشق
نخستین مست تایب می نماید
بسی با عشق تو عقلم چخیده است
ولی عشق تو غالب می نماید
دلم بردی و گفتی دل نگه دار
که دل در عشق راغب می نماید
چگونه دل نگه دارم ز عشقت
که گر دل هست غایب می نماید
غم عشقت به جان بخرید عطار
که چون شادی مناسب می نماید