133
غزل شمارهٔ ۳۳۵
دل به امید وصل تو باد به دست می رود
جان ز شراب شوق تو باده پرست می رود
از می عشق جان ما یافت ز دور شمه ای
زیر زمین به بوی آن با دل مست می رود
از می عشق ریختن بر دل آدم اندکی
از دل او به هر دلی دست به دست می رود
رخ بنمای گه گهی کز پی آرزوی تو
بر دل و جان عاشقان سخت شکست می رود
در ره تو رونده را در قدم نخستمین
نیست به نیست می فتد هست به هست می رود
بالغ راه کی شوی چون ندهی به دوست جان
گرچه ز سال عمر تو پنجه و شصت می رود
گم شده ای فرید تو بازکش این زمان عنان
کافر چرخ ازین سخن سر زده پست می رود