روزی هزار بار بمیرند و بر زیند

تا هر نفس ز وصل به جانی دگر زیند

در عشق نه به جان و دل مختصر زیند

در خاک راه مانده و بی پا و سر زیند

پس همچو شمع زندهٔ بی خواب و خور زیند

ایشان درین طریق چو عود و شکر زیند

گر در هوای او نفسی بی خطر زیند

وانگه ازین دو پرده برون پرده در زیند

چون مرده تر شوند بسی زنده تر زیند

در پیش ذره ای همه دریوزه گر زیند

چون سایهٔ فتادهٔ از در بدر زیند

چون موی از وجود و عدم بی خبر زیند

ویشان بر آستان ادب کور و کر زیند

ایشان ز لطف بر سر او سایه ور زیند