سر مستی ما مردم هشیار ندانند

در صومعه سجاده نشینان مجازی

آنان که بماندند پس پردهٔ پندار

یاران که شبی فرقت یاران نکشیدند

بی یار چو گویم بودم روی به دیوار

سوز جگر بلبل و دلتنگی غنچه

جمعی که بدین درد گرفتار نگشتند