عشق توام داغ چنان می کند

بر دل من چون دل آتش بسوخت

درنگر آخر که ز سوز دلم

عشق تو بی رحم تر از آتش است

آتش سوزنده به جز تن نسوخت

هر که ز زلف تو کشد سر چو موی

آنچه که جستند همه اهل دل

وآنچه که صد سال کند رستمی

چون نزند چشم خوشت تیر چرخ

گر همه خورشید سبک رو بود

هر که کند وصف دهانت که نیست

خط تو چون مهر نبوت به نسخ

چون ز پی خضر همه سبز رست

چشمهٔ خضر است دهانت به حکم

پسته وآن فستقی مغز او

بی خبری دی خط تو دید و گفت

می نشناسد که دهانش ز خط

چون دهنش ثقبهٔ سوزن فتاد

دی ز دهانش شکری خواستم

سود ندارد شکری بی جگر

کز نفس سردت و باران اشک

شفقت او بین که رخم در سرشک

شیوه او می نبد اندر فرید