روی تو کافتاب را ماند

مرکب عشق تو چو برگذرد

هر که عکس لب تو می بیند

زلف شبرنگ و روی گلگونت

گاه شب رنگ زلفت آن تازد

عشقت آتش فکند در جانم

خط خونین که می نویسم من

پای تا سر چو ابر اشک شود

اوفتادم ز پای دستم گیر

دلم از زلف پیچ بر پیچت

گر دلم بستدی و دم دادی

هر که درماندهٔ تو شد نرهد