مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد

گفتم که روی او را روزی سپند سوزم

چون نیک بنگرستم آن روی بود جمله

جانان چو رخ نمودی هرجا که بود جانی

آخر سپند باید بهر چنان جمالی

پیش تو محو گشتند اول قدم همه کس

چون گام اول از خود جمله شدند فانی

ما سایه و تو خورشید آری شگفت نبود

که سر نهاد روزی بر پای درد عشقت

که گوشهٔ جگر خواند او از میان جانت

چندان که برگشادم بر دل در معانی