چو ترک سیم برم صبحدم ز خواب درآمد

به صد شتاب برون رفت عقل جامه به دندان

چو زلف او دل پر تاب من ببرد به غارت

خراب گشتم و بیخود اگر چه باده نخوردم

نهاد شمع و شرابی که شیشه شعله زد از وی

شراب و شاهد و شمع من و ز گوشهٔ مجلس

شکست توبهٔ سنگینم آبگینه چنان خوش

چو توبهٔ من بی دل شکستی ای بت دلبر

بیار باده و زلفت گره مزن به ستیزه

شراب نوش که از سرخی رخ چو گل تو

که می نماید عطار را رهی که گریزد