هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

بی سر و پای از آنم که دلم گوی صفت

هر که از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

سالک راه تو بی نام و نشان اولیتر

در منازل منشین خیز که آن کس بیند

تا ابد کس ندهد نام و نشان از وی باز

حسنت امروز همی بینم و صد چندان است

شادم ای دوست که در عشق تو دشواری ها

بر سر نفس نهم پای که در حالت رقص

رو که در مملکت عشق سلیمانی تو

همچو عطار درین درد بساز ار مردی