دل کیست که جان نیز درین واقعه هم شد

هر دل که سراسیمهٔ آن زلف به خم شد

هر جا که وجودی است از آن روی عدم شد

زآنروی که کفر است در آن ره به قدم شد

عالم ز تماشی تو چون خلد ارم شد

خوبان جهان را ز خجل مشعله کم شد

خورشید ز پرده به در افتاد و علم شد

جان پیش خط سبز تو بر سر چو قلم شد

با مشک خط تو جگر سوخته ضم شد