شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد

عقل از طرهٔ او نعره زنان مجنون گشت

تا که آن شمع جهان پرده برافکند از روی

هر که امروز معایینه رخ یار ندید

همه سرسبزی سودای رخش می خواهم

ساقیا جام می عشق پیاپی درده

نه چه حاجت به شراب تو که خود جان ز الست

عاشقا هستی خود در ره معشوق بباز

روی صحرا چو همه پرتو خورشید گرفت

قطره ای بیش نه ای چند ز خویش اندیشی

بود و نابود تو یک قطرهٔ آب است همی

هرچه غیر است ز توحید به کل میل کشم