گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد

لعلت که شکر دارد حقا که یقینم من

هرگه که چو چوگانی زلف تو به پای افتد

گفتی به بر سیمین زر از تو برانگیزم

قلبی است مرا در بر رویی است مرا چون زر

تا در تو نظر کردم رسوای جهان گشتم

گفتی چو منی بگزین تا من برهم از تو

بیچاره دلم بی کس کز شوق رخت هر شب

چو خاک توام آخر خونم به چه می ریزی

عطار اگر روزی رخ تازه بود بی تو