گر آه کنم زبان بسوزد

زین سوز که در دلم فتادست

این سوز که از زمین دل خاست

این آتش تیز را که در جان است

شد تیغ زبان من چنان گرم

مغزم همه سوختست وامروز

گر بر گویم غمی که دارم

صد آه کنم که هر یکی زو

عطار مگر که خام افتاد