ترسا بچهٔ مستم گر پرده براندازد

از دیر برون آمد سرمست و پریشان مو

چون زلف پریشان را زنار برافشاند

هم غمزهٔ غمازش بی تیر جگر دوزد

در وقت ترش رویی چون تلخ سخن گوید

کو عیسی روحانی تا معجز خود بیند

گر عارض خوب او از پرده برون آید

گر تائب صد ساله بیند شکن زلفش

ور صوفی صافی دل رویش به خیال آرد

گر تر بکند دریا از چشمهٔ خضرش لب

ور طشت فلک روزی در زر کندش پنهان

خورشید که هر روزی بس تیغ زنان آید

چون دوستی آن بت در سینه فرود آید

در دیده و دل هرگز چه خشک و ترم ماند

عطار اگر روزی نو دولت عشق آید