تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت

سر زلفش چو شیر پنجه گشاد

تیر چشمش که عالمی خون داشت

لب شیرینش چون تبسم کرد

تاب در زلف داد و هر مویش

خیمهٔ عنبرینت ای مهوش

شوق روی چو آفتاب تو بود

شکری از لبت به سرکه رسید

عرقی کرد عارض چو گلت

روی ناشسته خوشتری بنشین

از لب تو فرید آبی خواست