بس نظر تیز که تقدیر کرد

روی تو عقلم صدف عشق ساخت

نرگس جادوت دل از من ربود

جادوی کشمیر نیارد همی

زلف تو باز این دل دیوانه را

هر که سر زلف تو در خواب دید

با سر زلف تو همه هیچ بود

کفر از آن خاست که در کاینات

زلف تو اسلام برافکنده بود

مرغ دلم تا که زبون تو شد

در ره عشق تو دلم جان بداد

نالهٔ شبگیر من از حد گذشت

کس بنداند که دل عاشقم

لاجرم اکنون چو به دام اوفتاد

بر دل عطار ببخشای از آنک