از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد

راست اندازی چشمش بین که گر خواهد به حکم

باد وقتی آب را همچون زره داند نمود

در زمان آزاد گردد سرو از بالای خویش

ماه رویا آفتاب از شرم تو پنهان شود

با توام خون نیزه گردان نیست، دور از روی تو

تو ز آه من چو گردون فارغ و از هجر تو

در دل عطار از عشقت چنان آتش فتاد