قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد

تا یاد لبت نبود گلهای بهاری را

از عکس تو چون دریا از موج برآرد دم

گر کشته شود عاشق از دشنهٔ خونریزت

چه حیله نهم برهم چون لعل شکربارت

تو هم نفس صبحی زیرا که خدا داند

من هم نفس شمعم زیرا که لب و چشمم

عطار چو در چیند از حقهٔ پر درت