کشتی عمر ما کنار افتاد

موی همرنگ کفک دریا شد

روز عمری که بیخ بر باد است

سر به ره در نهاد سیل اجل

مستییی بود عهد برنایی

چون به مقصد رسم که بر سر راه

گل چگویم ز گلستان جهان

هر که در گلستان دنیا خفت

هر که یک دم شمرد در شادی

بی قراری چرا کنی چندین

چه توان کرد اگر ز سکهٔ عمر

تو مزن دم خموش باش خموش

گر نبودی امید، وای دلم