طمع وصل تو مجالم نیست

در فراق تو تشنه می میرم

تو چو شمعی و من چو پروانه

دور می باشم از جمال تو زانک

می زیم با فراق و می گویم

گرچه وصل تو هست کار محال

اگرم وصل تو نخواهد بود

بی خودم کن که خود به خود تو بسی

گر بسوزیم بند بند چو شمع

من به بال و پر تو می پرم

ور مرا بی تو پر و بالی هست

تا جگر گوشهٔ خودت خواندم

شرح درد تو چون دهد عطار