وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب

بال و پر ده مرغ جان را تا میان این قفس

عقل را و نقل را همچون ترازو راست دار

چون ز عقل و نقل ذوق عشق حاصل شد تو را

گرچه عالم می نماید دیگران را آب خضر

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

گر صواب کار خواهی اندرین وادی صعب

رو درین وادی چو اشتر باش و بگذر از خطا

از هوای نفس شومت در حجابی مانده ای

در شراب و شاهد دنیا گرفتار آمدی

خیز کاجزای جهان موقوف یک آه تواند

هر نفس سرمایهٔ عمر است و تو زان بی خبر

درد و حسرت بین که چندانی که فکرت می کنم

چون نیامد از تو کاری کان به کار آید تو را

تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان

این زمان با توست حرصی و ندانی این نفس

چون اجل در دامن عمرت زند ناگاه چنگ

ای دریغا می ندانی کز چه دور افتاده ای

چون چراغ عمر تو بی شک بخواهد مرد زود

آخر ای شهوت پرست بی خبر گر عاقلی

توشهٔ این ره بساز آخر که مردان جهان

غرهٔ دنیا مباش و پشت بر عقبی مکن

شب چو مردان زنده دار و تا توانی می مخسب

بس که تو در خاک خواهی بود و زین طاق کبود

چون نمی دانی که روز واپسین حال تو چیست

کار روز واپسین دارد که روز واپسین

تکیه بر طاعت مکن زیرا که در آخر نفس

چون به یک دم جمله چون شمعی فروخواهیم مرد

چون سر و افسر نخواهد ماند تا می بنگری

گر همی بینی که روزی چند این مشتی گدا

زانکه این مشتی دغل کار سیه دل تا نه دیر

زیر خاک از حد مشرق تا به مغرب خفته اند

دل منه بر چشم و دندان بتان، کین خاک راه

آنکه از خشمش طناب خیمه مه می گسست

وانکه پیراهن زتاب خویشتن نگشاد باز

وانکه رویش همچو گل بشکفته بودی این زمان

وانکه زلفش همچو سنبل تاب در سر داشتی

ما همه بی آگهیم آباد بر جان کسی

یارب از فضل و کرم عطار را بیدار کن

توبه کردم یارب از چیزی که می بایست کرد

هر که این شوریده خاطر را دعا گوید به صدق