ای هم نفسان تا اجل آمد به سر من

رفتم نه چنان کامدنم روی بود نیز

آخر به سر خاک من آیید زمانی

گر خاک زمین جمله به غربال ببیزند

من دانم و من حال خود اندر لحد تنگ

بسیار ز من دردسر و رنج کشیدند

غمهای دلم بر که شمارم که نیاید

من دست تهی با دل پر درد برفتم

در ناز بسی شام و سحر خوردم و خفتم

از خواب و خور خیش چه گویم که نمانده است

بسیار بکوشیدم و هم هیچ نکردم

غافل منشینید چنین زانکه یکی روز

جان در حذر افتاد ولی وقت شد آمد

بر من همه درها چو فرو بست اجل سخت

در بادیه ماندیم کنون تا به قیامت

از بس که خطر هست درین راه مرا پیش

دی تازه تذروی به دم اندر چمن لطف

دی در مقر جاه به صد ناز نشسته

از خون کفنم تر شد و از خاک تنم خشک

من زیر لحد خفته و می باز نه استد

بر باد هوا نوحهٔ من می کند آغاز

هرگاه که در ماتم و در نوحه گراید

خواهم که درین واقعه از بس که بگریند

دردا و دریغا که درین درد ندارند

دردا و دریغا که بسی ماحضرم بود

دردا و دریغا که ندانم که کجا شد

دردا و دریغا که ز آهنگ فروماند

دردا و دریغا که چو در شست فتادم

دردا و دریغا که فرو ریخت به صد درد

دردا و دریغا که مرا خار نهادند

دردا و دریغا که به یک باد جهان سوز

دردا و دریغا که ستردند به یک بار

دردا و دریغا که هم از خشک و تر ایام

عطار دلی دارد و آن نیز به خون غرق

گر حق به دلم یک نظر لطف رساند