عتاب و خشم را بر پای نه بند

بدان حرصی که باشد کمترش ده

چو باد انش به بی خوابی بیاموز

بجای نان مده پالوده بد را

عزیز مصر کردی همچو یوسف

بیان عالم الغیب و شهادت

نه چندان مهره کانراکس شمارد

بدزدد مهرهٔ عمر زن و مرد

دو چاکر در رهش رومی و هندو

سرای علویان را آستان است

فدای این سخن کن جان و تن را

پشیمانی گر آید کی کند سود

اصول علم استادان بیاموز

ز خدمت برخوری استاد گردی

معما گفتن تو جان ندارد