شهور سال راند در آخر کار

که مدفون کردم اندر دفتر این گنج

که شد منظوم این عقد جواهر

که بادا وقت تو پیوسته زین خوش

که تا گردد مراد تو بحاصل

که تا بگشایدت باب سعادت

از آن معنی شود آسوده روحت

هم از ایمان عینی هم عیانی

که باشند از خودی خود بریده

هم از احوال اصحاب نهایات

مقامات بلند احوال ایشان

تفکر میکن اندر هر کلامی

که تا چون دادم ای جان داد معنی

که تا تحقیق هر معنی بدانی

در او راز نهانیها نهفتم

همان راز نهانی را بدانی

فرو مگذار اگر هستی تو عاقل

اگر آبی خوری از جوی معنی

بگو یارب برحمت شاد عطار

ز انفاست شود آسوده جانم

که بارد در شتا و در بهاران