بکلی خویش را از خود بدر کن

که از هستی نیابی ذوق ایمان

که تا ایزد بود یار و معینت

تهی از خود شو و فارغ از اغیار

بری گشته ز شکر و کبر و ازمقت

بدار ای جان که تا باشی توصادق

که تهلیست بهتر ذکر دانا

که تا گاهیت بنماید ترا روی

تمامت برگ خود را ساز یابی

مباش ایمن ز نقش خویش در راه

ز بیخوابی مشو یکباره رنجور

بجان و دل تو اندر کار میباش

که بگشایند و بخشایند جرمت

بدان در ره ز معنی برقراری