چه گویم عقبه دشوارت افتاد

تویی در راه معنی مغز هر پوست

نباتست انگهی مغز معادن

وزان پس مغز حیوان گشت انسان

وزبشان سید سادات خاصه

بباید رفت تا درگاه مولی

ازو طبع حقیقت بین نفورست

کجا لاشی بدی شیئی شدی تو

نداری یک نفس خود را معطل

برون می آیی از یک یک خم دام

از آن جان می نبینی آن جهان را

بیک یک دم شود یک یک گره باز

که تو زیر چه باری اوفتاده

بزیر بار کوهش آوریدند

بزیر بار کوهش خوی دادند

همه آفاق خورشیدست او کور

بیک ساعت ببیند آن جهان را

همه عالم نشان او برآید

فرو ماند عجب آید ز خویشش

ز شک چون آمدم سوی یقین من

که نور من همه آفاق بگرفت

که یابد نور چشم خود بیک راه

چگونه خیره ماند آن زمان او

در آن عالم بعینه هم چنانی

قرین عالم پر نور گردی

غریبت آید آن چندان غرایب

همی خورشید بینی ذره کردار

فلک چون دست باف عنکبوتست

نمد چون در بر اطلس نماید

کجا ماند وجود سایه بر جای

سر از رفعت سوی پستی درآید

همه آماده بینی گرد خود تو

وگرنه با بزرگان هم رکابی

همه آیینه کردار خویشی

شود در پیش روی تو پدیدار