از آن هر دو یکی مفلس دگر عور

نه ره می برد کور مانده بر جای

که این یک چشم داشت و آن دگر زور

بشب در دزدیی کردند ناگاه

شدند آن هر دو تن آخر گرفتار

شد آن کور سبک پی، پی بریده

در آن دام بلا با هم فتادند

اگر اندر عذابند از دو سویند

میان آتش سوزان خرابند

وز آن بسیار کس را بی خبر دان

که جان را طاقت آن چون محالیست

بقایی در فنا پیوسته گردد

که دریایی نهی بر پشته آب

که نارد تاب آتش جان دهد خوش

بریزد کوه و موسی هم بیفتد

بدان نزدیک باشی و از آن دور

بصد لطفش فرود آرد بدریا

مگر داند شد از دریا گهر جوی

جهان چون مصر جامع گشت از نور

بیک ره دستها بر هم بریدند

که نامد یادشان از قوت چل روز

که او خو کرده دیدار اوبود

چگونه می زند خود را بر آتش

درآید پرزنان پروانه از دور

بسوزد بالش و پروا نماند

ولیکن هم ز آتش دود بیند

چو پروانه نبینی هیچ عاشق

که نه از مغز اندیشد نه از پوست

بسوزد در فروغ روی معشوق

چو پروانه دلم را شوق دادی

ز شوق تو چو دریا می زنم جوش

ز شوقت می روم با عالم پاک

ز شوقت در قیامت سر فرازم

ز شوق نام تو مدهوش گردد

نیابد جز ز نام تو نشانی

نبیند جز ترا در پرده راز

ترا خواند ترا داند دگر هیچ