تو آن نوری که کم تمسه نارو

نشیمن کرده بر شاخی مبارک

ز نزدیکی که هستی دور دوری

بنور کوکب دری درآویز

که نور آسمان گردت حصارست

ز صندوق جواهر بند بردار

صدف را بشکن و گوهر فشان شو

که در ابریشم ونی هست آواز

که سرمست خوش آوازی خویش است

که بانگی بشنود ده میل خرگوش

که گنجشکی ببیند بیست فرسنگ

که از یک میل موشی بشنوی بوی

که آب از وهم خود بنمود هدهد

که بس گویا و بس پاکیزه دانی

ز دریای قدم بویی شنیده

ولیکن در کمال خود رسیدی

صدف را لولوی لالا شدی تو

چو خاکستر شدی اخگر نگردی

سفر ناکرده قطره کی شود در

و از آن پس قعر دریا پر گهر کرد

گهر با خاک ره یکسان بماند

ززیر طشت پر زر با سرآید

ز دیبا و ز اطلس سر بدر کرد

فلک را یک نفس آرام بودی

مه نو از سفر بدری نبودی

دمی زین چارچوب طبع برخیز

زمانی بی زمین و بی زمان شو

بپیشت هر دو یکسانند با هم

ز استقبال و ماضی حال باشد

از آن معنی که نبود آسمانی

نبینی انقلاب چرخ گردان

نباشد چون چنینها آنچنانها

نه ماضی و نه مستقبل نه حالی

ازآنست از زمان و از مکان دور

نه آن یک بیش ازین نه این از آن کم

یکی بینی ابد را با ازل تو

ازل را با ابد پیوند باشد

محقق را درین معنی شکی نیست

نقاب از لعبت معنی برانداز

شرابی درکش و بدمستی کن

تهی کن حقه را و پاک بنمای

گرفتار آمدی در کنج خانه

بسوزی هفت چرخ سال خورده

برآی از چار دیوار زمانه

در و دهلیز موجودات بشکن

تو جانی لیک در زندان جسمی

بکلی دل ز بند سخت برگیر

نمی دانی که ازچه باز ماندی

که اینجا آنچ می خواهی نداری

عجب نبود اگر آن می نیابی

چه خواهی یافت زین به آشیانی

سرای هفت در را باز کن در

ز خود بگذر بحق کن چشم خود باز

تو دیوانه شدی کالیو کشتی

نه خواهد نیز روی آمدن بود

ز دنیا بگذر و بگذار ابلیس

سرای مکر و تلبیس است دنیا

نظر بر پیشگاه انداز و رفتی

تو نیز از جای او بگذر بهنجار

همان انگار کین گلخن ندیدی

وزان پس در جهان انس نه گام

تو باشی جمله و خود را نه بینی

بیک چندی شوی هادی بر آن بام

شود بر تو در دریای جان باز

بدان خود را و قصد بارگه کن

از آن پس زود در پیشان شوی تو

از آن حالت دمی با خویشت آرد

ز خود بی خود بمانی بر در او

خودی در بی خودی با خویش آید

ز شادی در خروش آید دگر بار

که تا هستی او برخیزد از پیش

دگر ره قوت آرد مستی او

گهی بیجان گهی با جان بماند

گهی در فرقتی گه در بقایی

که گه غم چیست گاهی ناز با تو

وگر آویز شست آمیزشی نیست

که گفتت کز کنار دایه برگرد

ز نور عالم ثالث چه یابی

دمی در مرغزار خلد بخرام

ز شاخ عشق برخوردار گشته

فرو شو در پی اسرار آخر

اگر تو در پی آن می نشینی

که نوری گردد از انوار درگاه

پدید آید حجابی از حجابی

رهی دور و نهایت ناپایدار

نه هرگز غایت و پایانش یابد

که من چل سال ماندم در نیازی

ولی برچشم تو عالم سیاه است

که تا نا اهل پیدا آید از اهل

ز یک یک ذره می شو تا بدرگاه

ز سوی تو سفر بر تو نبودی

چرا این کاهلی در جوهر تست

که هر دم می رسد از یار نوری

به دیناری نبابی هیچ زنار

دری بگشایدت در سینه دل

فلک را پرده داری برنشاید

بدانستن عمل کردن شدن عین

دلت آیینه کونین گردد