بپرسیدم در آن دم از پدر من

ز حیرت پای از سر می ندانم

نگردد این کمان کار دیده

چنین دریا که عالم می کند نوش

بدو گفتم که چیزی گوی آخر

جوابم داد کای داننده فرزند

ز غفلت خود نماییدم همه عمر

بآخر دم چنین گفت آن نکوکار

پدر این گفت و مادر گفت آمین

خدایا گفت این هر دو گرامی

اگرچه گردنم زیر گناه است

ببین یا رب دو پیر ناتوان را

تو آن پیر نکو دل را نکو دار

در ایمان یافت موی او سپیدی

بدرگاه تو باز افتاده کارش

در آن تنگی گورش همنفس باش

کفن را حله گردان در بر او

چو با خاکی شد آن شخص ضعیفش

ز جان مصطفی نور علی نور

گناهش عفو کن جانش قوی دار

خدایا پیش شاهان مرد مضطر

چو من دیدم که خلقانی که رفتند

تن من از کفن کرباس آورد

کنون کرباس و تیغ آورده ام من

تو خواهی خوان و خواهی ران تودانی

سخن با دردترزین کس ندیدست